W 1. połowie XX wieku popularne były w gospodarstwach domowych aparaty tłokowe czyli pralki ręczne typu dzwonowatego. W literaturze polskiej nazywane kompresorami, w niemieckiej Wäschestampfer. Pralka ssąco-tłocząca zbudowana jest z dwóch blaszanych cylindrów - dzwonów nałożonych na siebie, sprężyny i długiego, drewnianego drążka poruszanego przez piorącą osobę ruchem pionowym z góry do dołu. Pralkę dzwonową wstawiało się do balii z praniem, a ruch tłoka wprowadzał dużą ilość powietrza do wody ze środkiem piorącym tworząc dużą ilość piany. Napowietrzona i wprawiona w ruch woda mydlana ułatwiała wypłukiwanie brudu z włókien tkaniny. Tego rodzaju pralki służyły do prania małych rzeczy - bielizny, kołnierzyków, skarpet itp. Pralki tego typu stosowano w niektórych domach do 60. XX w.
W zbiorach Muzeum w Raciborzu znajduje się wiele przedmiotów służących do utrzymania higieny.

 

Autor: Julita Ćwikła